«Άνθρωπε, αυτός σου έδειξε τι είναι το καλό…» (Μιχαίας 6:8)

Ένα από τα πιο περιεκτικά και εύληπτα σημεία στην Αγία Γραφή αναφορικά με το θέλημα του Θεού συναντάει κανείς στο βιβλίο του Προφήτη Μιχαία, «Με τι θα ‘ρθω μπροστά στον Κύριο, να προσκυνήσω μπροστά στον ύψιστο Θεό;… Άνθρωπε, αυτός σου έδειξε τι είναι το καλό και τι ζητάει ο Κύριος από σένα, παρά να πράττεις το δίκαιο, και να αγαπάς έλεος, και να περπατάς ταπεινά μαζί με τον Θεό σου» (βλ. Μιχαίας 6:6-7).

Είδαμε συνοπτικά στο προηγούμενο μέρος (Α´) ότι στην Παλαιά Διαθήκη ο Θεός ζητούσε από το λαό Ισραήλ να συμπεριφέρεται σύμφωνα με τα πρότυπα της δικαιοσύνης που αποτυπώνονται στο Νόμο του Θεού, να είναι συγχωρητικός, υπομονετικός και ελεήμων όταν ο ίδιος αδικείται από τους άλλους και να ζει οδηγούμενος από μια ταπεινή υπακοή στο θέλημα του Θεού. Αυτές οι απαιτήσεις του Θεού εξακολουθούν να έχουν ισχύ στην ζωή του πιστού της Καινής Διαθήκης μέσα από το πρίσμα της λυτρωτικής θυσίας του Σωτήρα Χριστού και της ζωής Του στο σώμα Του που είναι η εκκλησία. Ο Θεός εξακολουθεί να ζητά από τον (εν Χριστώ, πλέον) λαό Του…

Να πράττει το δίκαιο

Τα έργα του Χριστιανού πρέπει να γίνονται σύμφωνα με τη δικαιοσύνη όπως αποτυπώνεται και επεξηγείται μέσα από το νόμο (Ιακώβου 2:8) και τις εντολές (Μάρκος 12:28-31, Ιωάννης 13:34,15:12, Ρωμαίους 13:9, Εφεσίους 6:2, Α’ Τιμόθεο 6:14, Α’ Ιωάννη 2:7-8,3:23,4:21, Β’ Ιωάννη 1:4,6, κ.α.) της Καινής Διαθήκης. Ο Ιησούς Χριστός ξεκαθαρίζει ότι, «Δεν θα μπει μέσα στη βασιλεία των ουρανών καθένας που λέει σε μένα: Κύριε, Κύριε αλλ’ αυτός που πράττει το θέλημα του Πατέρα μου…» (Ματθαίος 7:21) και ο απ. Ιωάννης, «…αυτός που πράττει τη δικαιοσύνη είναι δίκαιος, όπως εκείνος είναι δίκαιος» (Α’ Ιωάννη 3:7). Παράλληλα ζητείται από τον Χριστιανό και η σχέση του με τους ανθρώπους να διέπεται από το δίκαιο των οδηγών του Λόγου του Θεού όπως για παράδειγμα, «Γι’ αυτό, αφού απορρίψετε το ψέμα, μιλάτε αλήθεια κάθε ένας με τον πλησίον του… Οργίζεστε και μη αμαρτάνετε, ο ήλιος ας μη δύει ενώ είστε ακόμα στον παροργισμό σας μη δίνετε τόπο στον διάβολο.…» (βλ. Εφεσίους 4:25-29, Κολοσσαείς 3:12-17, κ.α.).

Να αγαπά έλεος

Ο Χριστιανός καλείται όχι απλά να κάνει περιστασιακά έργα ελεημοσύνης αλλά να αγαπά το έλεος δηλαδή να το φανερώνει με εγκάρδια ευχαρίστηση σε όσους το έχουν ανάγκη. Για παράδειγμα διαβάζουμε, «δεν έπρεπε κι εσύ να ελεήσεις τον σύνδουλό σου, όπως κι εγώ σε ελέησα;» (Ματθαίος 18:33). Η αγάπη για το έλεος δεν περιορίζεται μόνο στους αδελφούς και τους γνωστούς αλλά επεκτείνεται και στους εχθρούς, «…Να αγαπάτε τούς εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταρώνται, να ευεργετείτε εκείνους που σας μισούν, και να προσεύχεστε για εκείνους που σας βλάπτουν και σας κατατρέχουν» (Ματθαίος 5:44).

Να περπατάει ταπεινά μαζί με τον Θεό του

Το περπάτημα μαζί με ο Θεό υπονοεί τη στενή σχέση μαζί Του και την αδιάλειπτη κοινωνία με το Υιό Του δια του Αγίου Πνεύματος (βλ. Ιωάννης κεφ. 15). Βασική προϋπόθεση για να πλησιάσει κανείς το Θεό είναι η μετάνοια και ο καθαρισμός με το αίμα της θυσίας του Χριστού. Διαβάζουμε, «Πλησιάσετε στον Θεό, και θα πλησιάσει σε σας. Καθαρίστε τα χέρια σας, αμαρτωλοί, και αγνίστε τις καρδιές, δίγνωμοι» (Ιακώβου 4:8). Παράλληλα η συμπόρευση με τον Κύριο προϋποθέτει το ταπεινό φρόνημα που εκφράζεται μέσω της υπακοής («Ταπεινωθείτε, λοιπόν, κάτω από το πανίσχυρο χέρι του Θεού…» (Α’ Πέτρου 5:6, βλ. κ. Ιακώβου 4:10)) και της απόλυτης εμπιστοσύνης στο θέλημα του Θεού («και όλη τη μέριμνά σας ρίξτε την επάνω σ’ αυτόν…» (Α’ Πέτρου 5:7, βλ. κ. Φιλιππησίους 4:6)). Ακόμη η ταπεινή συμπόρευση με το Θεό προϋποθέτει τη διαρκή αναζήτηση του θελήματός Του μέσα από την ακρόαση και τη μελέτη του λόγου Του, («επιποθήστε… το λογικό άδολο γάλα…» (Α’ Πέτρου 2:2, βλ. κ. Ιακώβου 1:21)) αλλά και την προσευχή/συνομιλία μαζί Του ώστε να αντλεί συγχώρεση, δύναμη και παρηγοριά («Ας πλησιάζουμε, λοιπόν, με παρρησία στον θρόνο της χάρης, για να πάρουμε έλεος, και να βρούμε χάρη προς βοήθεια σε καιρό ανάγκης» (Εβραίους 4:16)). Τέλος, το περπάτημα με τον Κύριο είναι εξ ορισμού ένα περπάτημα αγάπης καθώς διαβάζουμε, «…περπατάτε με αγάπη, όπως και ο Χριστός αγάπησε εμάς, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μας…» (Εφεσίους 5:2).