«…ο οποίος, αφενός μεν κατήργησε τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου του ευαγγελίου.» (Β’ Τιμόθεο 1:10)

Στο Λόγο του Θεού, διαβάζουμε συχνά αναφορές και παραπομπές σε αξίες, έννοιες και ζωντανές υπάρξεις που έχουν την ιδιότητα της αφθαρσίας. Μάλιστα ο Χριστιανός προτρέπεται να εκφράζει έμπρακτα την εκζήτηση να γίνει μέτοχος της αφθαρσίας που υπόσχεται η χάρη του Θεού. Διαβάζουμε μερικά παραδείγματα αφθαρσίας…

1. Άφθαρτος Θεός. Διαβάζουμε στη Γραφή, «…στον βασιλιά των αιώνων, τον άφθαρτο, τον αόρατο, τον μόνο σοφό Θεό…» (βλ. Α’ Τιμόθεο 1:17, Ρωμαίους 1:23). Ο Θεός είναι αμετάβλητος, αναλλοίωτος, ακατάλυτος, αιώνιος, αθάνατος. Ο πιστός άνθρωπος, από την άλλη πλευρά, καθώς φθείρεται από το χρόνο και τις αδυναμίες (βλ. Ρωμαίους 8:20-21) μπορεί να έχει ισχυρή παρηγοριά ότι πλησιάζει σε έναν Θεό που είναι άφθαρτος, πάντα ο ίδιος, χτες, σήμερα και στους αιώνες (βλ. Εβραίους 13:8, Α’ Τιμόθεο 1:17).

2. Άφθαρτα λύτρα. Καθώς η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη δεν γίνεται να εξαγοραστεί από την αιχμαλωσία με φθαρτά ανταλλάγματα όσο πολύτιμα και αν είναι αυτά (χρυσάφι, ασήμι). Ο απ. Πέτρος γράφει, «…δεν λυτρωθήκατε… με φθαρτά, ασήμι ή χρυσάφι… αλλά με το πολύτιμο αίμα του Χριστού» (Α’ Πέτρου 1:18-19. Βλ. κ. Ματθαίος 20:28). Η εξαγορά και απελευθέρωση του ανθρωπίνου γένους μπορούσε να γίνει και έγινε μόνο με το αίμα της παντοτινής θυσίας του Ιησού Χριστού δηλ. την ίδια Του τη ζωή.

3. Άφθαρτος Λόγος. Διαβάζουμε ότι το θαυμαστό γεγονός της αναγέννησης του Χριστιανού δεν γίνεται όπως με το φυσικό τρόπο αναπαραγωγής του ανθρώπου που μεσολαβεί φθαρτός σπόρος (Ιωάννης 1:13) αλλά με το Λόγο της αλήθειας που δια του Αγίου Πνεύματος επικοινωνεί τη ζωοποιό πληροφορία στην καρδιά του ανθρώπου η οποία μένει στον αιώνα «…επειδή, αναγεννηθήκατε όχι από φθαρτό σπέρμα, αλλά από άφθαρτο, διαμέσου του λόγου του ζωντανού Θεού και ο οποίος μένει στον αιώνα» (Α’ Πέτρου 1:23. Βλ. κ. Ιακώβου 1:18).

4. Άφθαρτα κοσμήματα. Σε αντιδιαστολή με τα γήινα και πολυτελή αλλά φθαρτά κοσμήματα, ο Λόγος του Θεού μιλάει για κάποια άλλα κοσμήματα που είναι Πνευματικά άφθαρτα και πολύτιμα για τον Θεό. Για παράδειγμα, στην εμφάνιση των ευσεβών Χριστιανών γυναικών, «…ο στολισμός ας είναι όχι ο εξωτερικός… αλλά ο κρυφός άνθρωπος της καρδιάς, κοσμημένος με την αφθαρσία του πράου και ησύχιου πνεύματος, το οποίο μπροστά στον Θεό είναι πολύτιμο» (Α’ Πέτρου 3:3-4).

5. Άφθαρτη αγάπη. Διαβάζουμε, «Η χάρη είθε να είναι μαζί με όλους εκείνους που αγαπούν τον Κύριό μας Ιησού Χριστό με καθαρότητα…» (Εφεσίους 6:24). Ακριβέστερα, σύμφωνα με το πρωτότυπο (αρχαίο) κείμενο η διατύπωση του απ. Παύλου είναι, «Ἡ χάρις μετὰ πάντων τῶν ἀγαπώντων τὸν κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν χριστὸν ἐν ἀφθαρσίᾳ…». Η Γραφή μιλάει για εκείνους που δείχνουν τη γνησιότητα της αγάπης τους στον Κύριο περπατώντας ενώπιών του με σταθερότητα, αγιασμό, υπακοή και υπομονή.

6. Άφθαρτο στεφάνι. Οι ουράνιες ευλογίες που θα απονέμονται στους σωσμένους πιστούς συχνά περιγράφονται με την εικόνα ενός άφθαρτου στεφανιού. Και αν οι άνθρωποι για ένα φθαρτό στεφάνι επίγειας διάκρισης είναι διατεθειμένοι να κάνουν και τη μεγαλύτερη θυσία, πόσο περισσότερο αξίζει ο Χριστιανός να καταβάλει τη μέγιστη προσπάθεια για να διασφαλίσει τις ουράνιες ανταμοιβές και διακρίσεις; «Μάλιστα, κάθε αγωνιζόμενος, εγκρατεύεται σε όλα εκείνοι μεν, για να πάρουν φθαρτό στεφάνι, εμείς όμως άφθαρτο» (Α’ Κορινθίους 9:25. Βλ. κ. Β’ Τιμόθεο 4:8, Ιακώβου 1:12, Αποκάλυψη 2:10, 3:11, 4:4).

7. Άφθαρτη κληρονομιά. Διαβάζουμε στη Γραφή ότι ο Πατέρας Θεός, «…μας αναγέννησε σε μια ζωντανή ελπίδα… σε μια κληρονομιά άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη…» (Α’ Πέτρου 1:3-4). Μέσα από τη λύτρωση και υιοθεσία που προσφέρει ο Θεός στον πιστό, ο Χριστιανός είναι κληρονόμος του Θεού και συγκληρονόμος του Ιησού Χριστού (Ρωμαίους 8:17). Η επίγεια κληρονομιά όσο μεγάλη και να είναι, είναι φθαρτή όπως και ο κληρονόμος. Η κληρονομιά όμως του Θεού εκτός από υπέρλαμπρη είναι και άφθαρτη και θα ανήκει αιώνια στους κληρονόμους.

8. Άφθαρτο σώμα. Διαβάζουμε στη Γραφή ότι το σχέδιο του Θεού για την οριστική νίκη κατά της φθοράς του ανθρώπου είναι ένα καινούργιο, άφθαρτο σώμα: «Δέστε, ένα μυστήριο λέω προς εσάς όλοι μεν δεν θα κοιμηθούμε, όλοι όμως θα μεταμορφωθούμε, σε μια στιγμή, σε χρόνο ανοιγοκλεισίματος του ματιού, στην έσχατη σάλπιγγα επειδή, θα σαλπίσει, και οι νεκροί θα αναστηθούν άφθαρτοι, κι εμείς θα μεταμορφωθούμε. Επειδή, πρέπει τούτο το φθαρτό να ντυθεί αφθαρσία…» (Α’ Κορινθίους 15:51-53, βλ. κ. 15:42,54).