«Δέστε, τι καλό και τι τερπνό, να συγκατοικούν με ομόνοια αδελφοί!» (Ψαλμοί 133:1)

Είδαμε στο προηγούμενο μέρος ότι η ενότητα των πιστών είναι το θέλημα του Θεού (Α’ Κορινθίους 1:10) και ότι ο Ιησούς Χριστός έκανε και κάνει πάρα πολλά για τη δημιουργία της. Πιο συγκεκριμένα ανάμεσα στα άλλα ο Ιησούς οραματίστηκε την ενότητα, προσευχήθηκε για την ενότητα, θυσιάστηκε για την ενότητα, απέστειλε το Άγιο Πνεύμα για την ενότητα, έδωσε διακονίες για την ενότητα και προσθέτει τους σωσμένους σε ένα σώμα για την ενότητα. Οι πιστοί δεν μπορούν να δημιουργήσουν την Πνευματική ενότητα, καλούνται όμως να τη διατηρούν όπως ο απ. Παύλος γράφει, «Σπουδάζοντες να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος…». Στο Λόγο του Θεού βλέπουμε ότι μερικοί από τους τρόπους που οι Χριστιανοί καλούνται να φροντίζουν για την ενότητα είναι…

Με το να λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν την προσευχή του Χριστού.

Είναι πολύ σημαντικό οι πιστοί λάβουν πάρα πολύ σοβαρά υπόψη την προσευχή του Ιησού για την ενότητα: «…να είναι όλοι ένα όπως εσύ, Πατέρα, είσαι σε ενότητα με μένα και εγώ σε ενότητα με σένα, να είναι κι αυτοί ένα… (βλ. Ιωάννης 17:20). Ο απ. Παύλος αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα αυτών των λόγων, γράφει, «Σας παρακαλώ δε, αδελφοί, στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, να λέτε όλοι το ίδιο, και να μη υπάρχουν μεταξύ σας σχίσματα, αλλά να είστε εντελώς ενωμένοι, έχοντας το ίδιο πνεύμα και την ίδια γνώμη…» (βλ. Α’ Κορινθίους 1:10-13).

Με το να παραμένουν σταθερά στα δόγματα των Αποστόλων.

Αυτό χαρακτήριζε την πρώτη εκκλησία καθώς διαβάζουμε, «Και έμεναν σταθερά στη διδασκαλία των αποστόλων, και στην κοινωνία, και στην κοπή του άρτου και στις προσευχές» (Πράξεις 2:42). Διαβάζουμε επίσης πόσο πολύ αποδεκτά ήταν τα λόγιο των Αποστόλων, πραγματικά ως Λόγος Θεού, «…όταν παραλάβατε τον λόγο του Θεού, που ακούσατε από μας, τον δεχθήκατε όχι ως λόγον ανθρώπων, αλλά, (όπως, αληθινά, είναι), ως λόγον Θεού…» (Α’ Θεσσαλονικείς 2:13) και, «Αν κάποιος νομίζει ότι είναι προφήτης ή πνευματικός, ας μάθει εκείνα που σας γράφω, ότι είναι εντολές του Κυρίου» (Α’ Κορινθίους 14:37). Είναι σημαντικό οι Χριστιανοί να παραμένουν στα δόγματα των Αποστόλων και να μην σπεύδουν να υιοθετούν ανθρώπινες διδασκαλίες και διατάγματα.

Με το να διατηρούν την ενότητα του Πνεύματος.

Ο απ. Παύλος γράφει, «φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου του συνδέσμου της ειρήνης. Ένα σώμα και ένα Πνεύμα, όπως και προσκληθήκατε με μία ελπίδα της πρόσκλησής σας ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα ένας Θεός και Πατέρας όλων, αυτός που είναι επάνω απ’ όλους, και διαμέσου όλων, και μέσα σε όλους εσάς» (Εφεσίους 4:3-6). Η ειρήνη και όχι ο εξαναγκασμός, η απειλή ή ο εκφοβισμός είναι η δύναμη που πρέπει να συνδέει τα μέλη του σώματος του Χριστού στην ενότητα.

Με το να αυξάνονται στο φρόνημα του Χριστού.

Οι Χριστιανοί καλούνται να υπηρετούν την ενότητα μέσα από την ταπεινοφροσύνη και το σεβασμό προς αλλήλους καθώς διαβάζουμε, «Αν, λοιπόν, υπάρχει κάποια παρηγορία εν Χριστώ ή κάποια παραίνεση αγάπης ή κάποια κοινωνία του Πνεύματος ή κάποια σπλάχνα και οικτιρμοί, κάντε πλήρη τη χαρά μου, να φρονείτε το ίδιο, έχοντας την ίδια αγάπη, να είστε ομόψυχοι, και ομόφρονες μη κάνοντας τίποτε από αντιζηλία ή κενοδοξία, αλλά με ταπεινοφροσύνη, θεωρώντας ο ένας τον άλλον ότι υπερέχει... Κάθε ένας μη αποβλέπετε στα δικά του, αλλά… και σ’ εκείνα που είναι των άλλων» (βλ. Φιλιππησίους 2:1-4). Αυτό άλλωστε είναι και το φρόνημα που μας δίδαξε ο Ιησούς Χριστός με το παράδειγμά Του (βλ. Φιλιππησίους 2:5-8).

Με το να αποφεύγουν και να απομακρύνονται από όσους προκαλούν διχασμό.

Ακόμη οι πιστοί θα πρέπει να φροντίζουν για την ενότητα με το να απομακρύνονται από τις αιτίες διάσπασής της. Διαβάζουμε «…προσέχετε αυτούς που κάνουν τις διχοστασίες και τα σκάνδαλα ενάντια στη διδασκαλία που μάθατε, και απομακρύνεστε απ’ αυτούς» (Ρωμαίους 16:17) και, «…τις μωρές και απαίδευτες φιλονικίες απόφευγέ τες, ξέροντας ότι γεννούν μάχες» (Β’ Τιμόθεο 2:23) και, «…να μη συναναστρέφεστε, αν κάποιος, που ονομάζεται αδελφός, είναι πόρνος ή πλεονέκτης ή ειδωλολάτρης ή κακολόγος ή μέθυσος ή άρπαγας με τον άνθρωπο αυτής της κατηγορίας ούτε να συντρώγετε…» (βλ. Α’ Κορινθίους 5:11-13, Τίτο 3:10-11, Α’ Τιμόθεο 6:3-5) και, «…να απομακρύνεστε από κάθε έναν αδελφό, που περπατάει άτακτα, και όχι σύμφωνα με την παράδοση που παρέλαβε από μας» (Β’ Θεσσαλονικείς 3:6, βλ. κ. 3:14).