«…Τούτο θα κάνω θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου, και θα κτίσω μεγαλύτερες…» (Λουκάς 12:18)

Είδαμε στο προηγούμενο μέρος ότι ο Λόγος του Θεού λέει πως η ζωή είναι πολύπλοκη, αβέβαιη, «εύθραυστη» και σύντομη (Ιακώβου 4:13-14, Παροιμίες 27:1, Ψαλμοί 39:5-6, 11, Ιώβ 9:25-26, 14:1).

Για το λόγο αυτό είναι λάθος να νομίζει κάποιος (οσοδήποτε σπουδαίος) άνθρωπος ότι έχει από μόνος του τη δυνατότητα να καταστρώσει και να φέρει σε εκπλήρωση τα σχέδιά του: Ο απ. Ιάκωβος γράφει, «Ας καυχάται δε ο ταπεινός αδελφός στο ύψος του και ο πλούσιος, στην ταπείνωσή του μια που, σαν άνθος χόρτου θα παρέλθει. Επειδή, ο ήλιος ανέτειλε με τον καύσωνα, και ξέρανε το χορτάρι, και το άνθος του ξέπεσε, και η ομορφιά του προσώπου του αφανίστηκε έτσι και ο πλούσιος θα μαραθεί στους δρόμους του» (Ιακώβου 1:9-11).

Επί πλέον ο Λόγος του Θεού χαρακτηρίζει αλαζονεία την προσπάθεια κατάστρωσης σχεδίων χωρίς την αναζήτηση του θελήματος του Θεού: (Ιακώβου 4:16α) «Τώρα, όμως, καυχάστε στις αλαζονείες σας…». Το να κάνει κανείς σχέδια χωρίς να λαμβάνει υπόψη το θέλημα του Θεού είναι σαν να τοποθετεί τον εαυτό του πάνω από τον ίδιο τον Θεό. Επειδή η καύχηση αυτού του είδους είναι εγωκεντρική και αλαζονική ο Λόγος του Θεού την ονομάζει «κακή», «…κάθε τέτοια καύχηση είναι κακή» (Ιακώβου 4:16α). Τα πρώτα σημάδια αυτής της ροπής του ανθρώπου στην καταφρόνηση και ακόμη και στον ανταγωνισμό προς τον Θεό, τα συναντάμε ήδη από το βιβλίο της Γένεσης: «Και ο ένας είπε στον άλλον: Ελάτε, ας κάνουμε πλίθες, και ας τις ψήσουμε σε φωτιά… Ελάτε, ας κτίσουμε για μας μια πόλη και έναν πύργο, που η κορυφή του να φτάνει μέχρι τον ουρανό και ας αποκτήσουμε για μας όνομα, μήπως και διασπαρούμε επάνω στο πρόσωπο της γης» (Γένεση 11:3-4). Η έκβαση των σχεδίων όμως ανήκει αποκλειστικά στην κυριαρχική εξουσία του Κυρίου καθώς συνεχίζει η Γραφή, «Και ο Κύριος είπε… ελάτε, ας κατέβουμε, και ας συγχύσουμε εκεί τη γλώσσα τους… Και από εκεί ο Κύριος τους διασκόρπισε επάνω στο πρόσωπο ολόκληρης της γης και σταμάτησαν να κτίζουν την πόλη…» (Γένεση 11:6-8). Σχετικό παράδειγμα έφερε και ο Ιησούς Χριστός με την παραβολή, «…Κάποιου πλουσίου ανθρώπου τα χωράφια καρποφόρησαν άφθονα και συλλογιζόταν μέσα του… Τι να κάνω;… Τούτο θα κάνω… Και ο Θεός είπε σ’ αυτόν: Άφρονα…» (Λουκάς 12:16-20).

Τα λόγια αυτά είναι αλήθειες που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους είτε ζουν με πίστη στο Χριστό είτε όχι. Συγκεκριμένα για εκείνους που είναι αδιάφοροι ή ενάντιοι προς τον Θεό η Γραφή λέει, «Ο ασεβής, εξαιτίας της αλαζονείας του προσώπου του, δεν θα αναζητήσει τον Κύριο…» (Ψαλμοί 10:4). Στην περίπτωση αυτή το φρόνημα και τα έργα του ανθρώπου απλά επιβεβαιώνουν την αδιαφορία και την καταφρόνηση για τον Θεό.

Ιδιαίτερη βαρύτητα όμως αποκτούν τα παραπάνω εδάφια όταν πρόκειται για κάποιον Χριστιανό. Όπως διαβάζουμε, «Σ’ αυτόν, λοιπόν, που ξέρει να κάνει το καλό, και δεν το κάνει, σ’ αυτόν είναι αμαρτία» (Ιακώβου 4:17). Ο πιστός άνθρωπος (οφείλει οπωσδήποτε να) γνωρίζει «το καλό» δηλ. ότι πρέπει να καταστρώνει τα σχέδιά του με συναίσθηση της προσωρινότητας και αδυναμίας του, με πεποίθηση στην πρόνοια του Θεού και με γνώμονα την εναρμόνιση με το θέλημα Του. Όταν όμως ακόμα και ο πιστός λαμβάνει τις αποφάσεις του βασιζόμενος στον εαυτό του, βρίσκεται σε παράβαση ενώπιων του Κυρίου. Ο Χριστιανός που γνωρίζει την αλήθεια και δεν την πράττει αμαρτάνει πρώτα από όλα ενάντια στην ίδια του τη συνείδηση και πρέπει να μετανοεί και να επιστρέφει αμέσως στα «ασφαλή ύδατα» της χάριτος, της υπακοής, της οδηγίας αλλά και της επιτυχίας (!) των σχεδίων που απορρέουν από τη στενή σχέση του με το Σωτήρα Ιησού Χριστό.

Επειδή η ζωή είναι τόσο αβέβαιη, εύθραυστη και σύντομη, ο μόνος τρόπος για να μπορέσουν να σταθούν στέρεα τα σχέδια και η ίδια η ύπαρξη του ανθρώπου είναι να πράξει το θέλημα του Θεού: (Α’ Ιωάννη 2:17) «Και ο κόσμος παρέρχεται και η επιθυμία του εκείνος, όμως, που πράττει το θέλημα του Θεού, μένει στον αιώνα».

Σε επόμενο (και τελευταίο) μέρος θα δούμε μέσα από το Λόγο του Θεού κάποιους από του κυριότερους τρόπους που μπορεί κανείς να βοηθηθεί στο να καταστρώνει τα σχέδιά του έτσι ώστε να είναι προσαρμοσμένα στην πραγματικότητα και όσο γίνεται περισσότερο εναρμονισμένα με το θέλημα και τα σχέδια του Θεού.