«…Ο Υιός του ανθρώπου πρέπει να παραδοθεί σε χέρια αμαρτωλών ανθρώπων, και να σταυρωθεί» (Λουκάς 24:7)

Χωρίς αμφιβολία, η σταύρωση του Ιησού ήταν ένα φοβερό γεγονός.

Ήταν ένας θλιβερός και οδυνηρός τρόπος να πεθάνει, τον οποίο ο Ιησούς ήταν πρόθυμος να δεχτεί χωρίς κανενός είδους φάρμακο ή άλλο μέσο για την ανακούφιση από τον πόνο: «…του έδωσαν να πιει ξίδι ανακατεμένο με χολή και καθώς το γεύθηκε δεν ήθελε να πιει» (Ματθαίος 27:33-34).

Ήταν ένας επαίσχυντος τρόπος να πεθάνει, από τις βλασφημίες και τις κοροϊδίες αυτών που παρακολουθούσαν, σταυρωμένος μαζί με κοινούς ληστές: «…σταυρώθηκαν μαζί του δύο ληστές… Και όσοι διάβαιναν, τον βλασφημούσαν, κουνώντας τα κεφάλια τους» (Ματθαίος 27:38-39).

Επί πλέον, εκτός από τον φυσικό βασανισμό ο Ιησούς βίωσε και την πνευματική αγωνία: «Θεέ μου, Θεέ μου, για ποιον σκοπό με εγκατέλειψες;» (Ματθαίος 27:46).

Ενώ υπάρχουν πολλά περισσότερα που θα μπορούσαν να γραφτούν για το βασανισμό του Χριστού στο σταυρό, εκείνος δεν ήθελε να κλαίνε οι άνθρωποι για αυτόν αλλά για τους εαυτούς τους: «…μη κλαίτε για μένα, αλλά για τον εαυτό σας να κλαίτε, και για τα παιδιά σας…» (βλ. Λουκάς 23:26-31).

Ακόμη και στον σταυρό, η ανησυχία Του ήταν στραμμένη στους άλλους: «Και ο Ιησούς έλεγε: Πατέρα, συγχώρεσέ τους επειδή, δεν ξέρουν τι κάνουν» (Λουκάς 23:34).

Ο σκοπός της σταύρωσης, όμως, δεν ήταν να προκαλέσει συμπόνια για τον βασανιζόμενο Μεσσία Ιησού. Η σημασία και τα μαθήματα που αποκομίζει κανείς από τη σταύρωση φτάνουν πολύ πέρα από τη λύπη για το τι υπέφερε ο Χριστός. Για παράδειγμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι η Σταύρωση του Ιησού είναι …

Η ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Διαβάζουμε ότι ο Ιησούς Χριστός πέθανε εξαιτίας της αμαρτίας: «…ο Χριστός πέθανε εξαιτίας των αμαρτιών μας σύμφωνα με τις γραφές» (Α’ Κορινθίους 15:3, Ησαΐας 53:5, Γαλάτες 1:4, Α’ Πέτρου 2:24), Αυτό όμως που είναι ακόμη πιο θαυμαστό είναι πως, ενώ στην «πρώτη ανάγνωση» των γεγονότων η αμαρτία σκότωσε το Χριστό, στην πραγματικότητα συνέβη ακριβώς το αντίθετο, ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ: «Επειδή, το αδύνατο στον νόμο, καθότι ήταν ανίσχυρος εξαιτίας της σάρκας, ο Θεός, στέλνοντας τον δικό του Υιό με ομοίωμα σάρκας αμαρτίας, και σε σχέση με την αμαρτία, κατέκρινε την αμαρτία στη σάρκα. (Ρωμαίους 8:3).

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Ο Ιησούς πέθανε εξαιτίας της αγάπης:

Της αγάπης του Πατέρα Θεού για έναν κόσμο που χάνεται: «Με τούτο φανερώθηκε η αγάπη του Θεού σε μας, επειδή ο Θεός τον Υιό του τον μονογενή απέστειλε στον κόσμο για να ζήσουμε διαμέσου αυτού» (βλ. Α’ Ιωάννη 4:9-10, Ιωάννης 3:16, Ρωμαίους 5:8).

Της αγάπης του Υιού: «…περπατάτε με αγάπη, όπως και ο Χριστός αγάπησε εμάς, και παρέδωσε τον εαυτό του για χάρη μας…» (Εφεσίους 5:2).

Ο Ιησούς κατέδειξε ποια είναι η αληθινή αγάπη και τώρα καταλαβαίνουμε την πραγματική σημασία της: «Από τούτο έχουμε γνωρίσει την αγάπη, επειδή εκείνος την ψυχή του έβαλε για χάρη μας…» (Α’ Ιωάννη 3:16, Ιωάννης 15:13), Η αγάπη του Χριστού αποτελεί τώρα υπόδειγμα για τη δική μας αγάπη: «Καινούργια εντολή σας δίνω: Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας αγάπησα…» (Ιωάννης 13:34).

Η ΛΥΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

Διαβάζουμε ότι ο Θεός θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και να έρθουν στην επίγνωση της αλήθειας (Α’ Τιμόθεο 2:3-6, Β’ Πέτρου 3:9) και για αυτό το λόγο έδωσε τον Γιο Του ως μέσον εξιλασμού: «Σε τούτο βρίσκεται η αγάπη, όχι ότι εμείς αγαπήσαμε τον Θεό, αλλ’ ότι αυτός μας αγάπησε και απέστειλε τον Υιό του ως μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας» (Α’ Ιωάννη 2:1-2, 4:10, Α’ Τιμόθεο 2:3-6, Β’ Πέτρου 3:9).

Ο ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ

Ο Χριστός με τη θυσία Του έδωσε το παράδειγμα της απόλυτης ταπείνωσης: «Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό ο οποίος… ταπείνωσε τον εαυτό του, γινόμενος υπάκουος μέχρι θανάτου, θανάτου μάλιστα σταυρού» (Φιλιππησίους 2:5-8). Ο Ιησούς παραδειγμάτισε την υπομονή στα παθήματα: «…επειδή και ο Χριστός έπαθε για χάρη σας, αφήνοντας παράδειγμα… για να ακολουθήσετε τα ίχνη του…» (βλ. Α’ Πέτρου 2:20-24). Η θυσία του Χριστού ακόμη μας παρακινεί στο να περπατάμε στην αγάπη (Εφεσίους 5:2), να πράττουμε τα πάντα με ταπεινοφροσύνη (Φιλιππησίους 2:3-5), να υπομένουμε όταν πάσχουμε κάνοντας το καλό (Α’ Πέτρου 2:20-24) και να δίνουμε τους εαυτούς μας υπέρ των αδελφών (Β’ Κορινθίους 8:9, Α’ Ιωάννη 3:16-18).