Παντού στην Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρο ότι η εξουσία της χρονικής διοίκησης ανήκει αποκλειστικά στο Θεό και άλλωστε ο ίδιος ο Θεός λέει ότι η γνώση και απόφαση για το χρόνο εκτέλεσης των γεγονότων αποτελεί μια από της αποκλειστικές ιδιότητες της Θεότητας. Διαβάζουμε για παράδειγμα, «Αναγγείλατε αυτά που θα συμβούν στο μετέπειτα διάστημα, για να γνωρίσουμε ότι είστε θεοί…» (Ησαΐας 41:23). Με αυτό ως δεδομένο, ο άνθρωπος πρέπει πάντοτε να προσπαθεί να καταλαβαίνει την «ώρα» στην οποία ζει και να αντιλαμβάνεται ποιες είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει.

Συνεχίζοντας τη μελέτη μας, διαβάζουμε επίσης ότι στην ερώτηση «Τι ώρα είναι» ο λόγος του Θεού απαντά ότι «Τώρα» είναι η ώρα να περπατήσει ο Χριστιανός με περίσκεψη και αξιοσύνη σύμφωνα με τη σπουδαιότητα του ονόματος που φέρει («Χριστιανός») και της πρόσκλησης που έχει λάβει από τον ίδιο το Θεό, αντιλαμβανόμενος ότι ο υπολειπόμενος καιρός είναι λίγος και πολύτιμος. Διαβάζουμε σχετικά, «Ας περπατήσουμε με ευπρέπεια…» (Ρωμαίους 13:13), «Όλων δε το τέλος πλησίασε ζήστε, λοιπόν, με σωφροσύνη, και αγρυπνείτε στις προσευχές» (Α’ Πέτρου 4:7), «…να περπατήσετε άξια της πρόσκλησής του, με την οποία προσκληθήκατε…» (Εφεσίους 4:1-3), «Προσέχετε, λοιπόν, πώς να περπατάτε ακριβώς όχι ως άσοφοι, αλλά ως σοφοί, εξαγοραζόμενοι τον καιρό, επειδή οι ημέρες είναι πονηρές. Γι’ αυτό, μη γίνεστε άφρονες, αλλά να καταλαβαίνετε τι είναι το θέλημα του Κυρίου» (Εφεσίους 5:15-17).

Ο χριστιανός πρέπει να ξέρει πώς να συμπεριφέρεται αντιλαμβανόμενος ότι είναι μέλος της εκκλησίας του Ιησού Χριστού δηλαδή του οίκου του Θεού: «Σου τα γράφω αυτά, ελπίζοντας νά ‘ρθω σε σένα γρηγορότερα αλλά, αν καθυστερήσω, για να ξέρεις πώς πρέπει να πολιτεύεσαι στον οίκο του Θεού, που είναι η εκκλησία του ζωντανού Θεού, στύλος και στερέωμα της αλήθειας (Α’ Τιμόθεο 3:14-15, βλ. κ. Α’ Πέτρου 2:5).

Ακόμη ο Χριστιανός πρέπει να είναι αποφασισμένος να αγωνιστεί τον καλό αγώνα της πίστης, όπως γράφει ο απ. Παύλος στον Τιμόθεο, «Αγωνίζου τον καλό αγώνα της πίστης, κράτα την αιώνια ζωή, στην οποία και προσκλήθηκες, και ομολόγησες την καλή μαρτυρία, μπροστά σε πολλούς μάρτυρες» (Α’ Τιμόθεο 6:12, βλ κ. Α’ Τιμόθεο 1:18). Επίσης ο Χριστιανός πρέπει να είναι έτοιμος να υποστεί κακοπάθειες αν το επιτρέψει ο Κύριός του. Ο απ. Παύλος γράφει στον Τιμόθεο, «Εσύ, λοιπόν, κακοπάθησε ως καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού. Κανένας στρατευόμενος δεν εμπλέκεται στις βιοτικές υποθέσεις, για να αρέσει σ’ αυτόν που τον στρατολόγησε» (Β’ Τιμόθεο 2:3-4, βλ. κ. 1:8). Ο απ. Πέτρος γράφει, «…εφόσον χρειαστεί, λυπηθείτε λίγο μέσα σε διάφορους πειρασμούς…» (Α’ Πέτρου 1:6) και, «…αν κάποιος πάσχει ως Χριστιανός, ας μη ντρέπεται, αλλά ας δοξάζει τον Θεό ως προς αυτό επειδή, έφτασε ο καιρός το να αρχίσει η κρίση από τον οίκο του Θεού και αν αρχίζει πρώτα από μας, τι θα είναι το τέλος εκείνων που απειθούν στο ευαγγέλιο του Θεού;» (Α’ Πέτρου 4:16).

Ο Χριστιανός καλείται να περπατήσει στο φως της ημέρας, όπως διαβάζουμε «Ας περπατήσουμε με ευπρέπεια, όπως σε ημέρα…». Το περπάτημα του Χριστιανού αρμόζει να είναι πάντα στο φως. Άλλωστε η Γραφή λέει σε άλλο σημείο, «Επειδή, κάποτε ήσασταν σκοτάδι, τώρα όμως είστε φως εν Κυρίω περπατάτε ως παιδιά του φωτός» (Εφεσίους 5:8, βλ. κ.  Ησαΐας 9:2, 42:16, Β’ Κορινθίους 6:14, Κολοσαείς 6:13, Ιωάννης 3:20-21).

Επίσης, «ΤΩΡΑ» είναι η ώρα να ενδυθούμε τον Χριστό, όπως διαβάζουμε «…ντυθείτε τον Κύριο Ιησού Χριστό, και μη φροντίζετε για τη σάρκα, στο να εκτελείτε τις επιθυμίες της» (Ρωμαίους 13:14).

Όμως πώς κάποιος μπορεί να ενδυθεί το Χριστό;

Διαβάζουμε στη γραφή ότι πρώτα από όλα, με το βάπτισμα στο νερό ο πιστός άνθρωπος ενδύεται το Χριστό: «Επειδή, όλοι είστε γιοι του Θεού διαμέσου της πίστης στον Ιησού Χριστό. Δεδομένου ότι, όσοι βαπτιστήκατε στον Χριστό, ντυθήκατε τον Χριστό» (Γαλάτες 3:26-27).

Ακόμη κάποιος ενδύεται το Χριστό με τη ζωή του όταν ακολουθεί το παράδειγμα του Χριστού: Διαβάζουμε, «Δεδομένου ότι, σε τούτο προσκληθήκατε, επειδή και ο Χριστός έπαθε για χάρη σας, αφήνοντας παράδειγμα σε σας, για να ακολουθήσετε τα ίχνη του» (Α’ Πέτρου 2:21) και «Να είναι, μάλιστα, σε σας το ίδιο φρόνημα, που ήταν και στον Ιησού Χριστό…» (Φιλιππησίους 2:5-8).

Δημήτριος Μάστορης