«…τρύπησαν τα χέρια μου και τα πόδια μου» (Ψαλμοί 22:16)

Ο σταυρός για τον Χριστιανισμό αποτελεί αναμφισβήτητα το κυρίαρχο σύμβολο επειδή ο αρχηγός και τελειωτής της Χριστιανικής πίστης Ιησούς Χριστός πέθανε μαρτυρικά σε έναν σταυρό αλλά και επειδή η έννοια της σταύρωσης του παλαιού (φυσικού) ανθρώπου είναι θεμελιώδης στην Χριστιανική διδασκαλία και καθημερινή Πνευματική ζωή του ίδιου του Χριστιανού. Όπως κάθε σύμβολο, όμως, που λόγω της συχνής χρήσης και εξοικείωσης μπορεί να χάσει το πραγματικό του νόημα, έτσι και ο σταυρός μερικές φορές αναφέρεται χωρίς να παραπέμπει στα μαρτύρια, τον πόνο, τον εξευτελισμό και τον θάνατο του σταυρωμένου λυτρωτή. Για κάποιους ανθρώπους, ο σταυρός είναι απλά ένα κόσμημα, για κάποιους ένα αντικείμενο για τη θρησκευτική λατρεία και για άλλους ένα φυλαχτό που περιέχει υπερφυσική δύναμη και το έχουν μαζί τους για να διώχνει το κακό.

Στη Αγία Γραφή όμως διαβάζουμε τις πραγματικές αντιδράσεις που προκάλεσε (και προκαλεί) ο σταυρός του Χριστού. Για κάποιους ανθρώπους ο σταυρός του Χριστού είναι εμπόδιο και παγίδα. Ο απ. Παύλος γράφει ότι το κήρυγμα του σταυρού του Χριστού είναι σκάνδαλο για τους Ιουδαίους: «εμείς, όμως, κηρύττουμε Χριστόν σταυρωμένον, για μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλο…» (Α’ Κορινθίους 1:23α). Αυτή είναι μια εξαιρετικά παραστατική εικόνα του λαού του Θεού που δεν μπόρεσε να δεχτεί τον Μεσσία καρφωμένο σε έναν σταυρό και ουσιαστικά σκοντάφτει στο σταυρό του Χριστού (βλ. κ. Ησαΐας 8:14, Λουκάς 2:34). Ο ίδιος ο Κύριος έλεγε, «μακάριος είναι όποιος δεν σκανδαλιστεί με μένα» (Ματθαίος 11:6, βλ. κ. Ιωάννης 6:53-66, Ματθαίος 13:57). Στον αντίποδα, ο απ. Παύλος θεωρούσε αδιανόητη τη γνώση του Χριστού χωρίς το σταυρό του μαρτυρίου Του: «Επειδή, αποφάσισα να μη ξέρω ανάμεσά σας τίποτε άλλο, παρά μονάχα τον Ιησού Χριστό, κι αυτόν σταυρωμένον» (Α’ Κορινθίους 2:2). Μάλιστα ο απ. Παύλος διώχθηκε ακριβώς επειδή κήρυττε το κήρυγμα του σταυρού: «Και εγώ, αδελφοί, αν κηρύττω ακόμα την περιτομή, γιατί κατατρέχομαι πλέον; Άρα, καταργήθηκε το σκάνδαλο του σταυρού» (Γαλάτες 5:11).

Ακόμη διαβάζουμε στη Γραφή ότι για κάποιους ανθρώπους το κήρυγμα του σταυρού είναι μωρία: «εμείς, όμως, κηρύττουμε Χριστόν σταυρωμένον… για δε τους Έλληνες μωρία» (Α’ Κορινθίους 1:23β). Οι κατά τεκμήριο διαπρεπείς και πρωτοπόροι σε θέματα φιλοσοφίας άνθρωποι, «είδαν» το Σωτήρα του κόσμου να πεθαίνει στον Σταυρό και ανακήρυξαν την ιδέα, απλή ανοησία. Αυτό είναι χαρακτηριστικό του φυσικού ανθρώπου, ανεξάρτητα της μόρφωσης και των περγαμηνών του. Ο απ. Παύλος γράφει, «Ο φυσικός άνθρωπος, όμως, δεν δέχεται αυτά που ανήκουν στο Πνεύμα του Θεού επειδή είναι σ’ αυτόν μωρία, και δεν μπορεί να τα γνωρίσει για τον λόγο ότι, ανακρίνονται με πνευματικό τρόπο» (Α’ Κορινθίους 2:14). Για το λόγο αυτό ο Θεός, «τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα διάλεξε… και εκείνα που θεωρούνται για τίποτε, για να καταργήσει αυτά που θεωρούνται κάτι» (Α’ Κορινθίους 1:28).

Διαβάζουμε όμως ακόμη στη Γραφή ότι, για μερικούς ανθρώπους, το κήρυγμα του σταυρού του Χριστού είναι η ξεκάθαρη έκφραση της δύναμης και της σοφίας του Θεού. Διαβάζουμε, «στους ίδιους, όμως, τους προσκαλεσμένους, και τους Ιουδαίους και τους Έλληνες, [κηρύττουμε σταυρωμένο] τον Χριστό, Θεού δύναμη και Θεού σοφία» (Α’ Κορινθίους 1:24, βλ. κ. 1:18). Ο απ. Παύλος λέει ότι εκείνοι που έχουν κατανοήσει το αληθινό μήνυμα του σταυρού καταλαβαίνουν ότι δεν είναι ενοχλητικό ή ανόητο. Είναι η δύναμη του Θεού, γιατί μέσω του σταυρού ο Θεός κατέστρεψε για πάντα το βασίλειο του Σατανά και έσπασε τον ασφυκτικό και θανατηφόρο κλοιό της αμαρτίας. Γράφει ο απ. Παύλος, «Επειδή, δεν ντρέπομαι, βέβαια, το ευαγγέλιο του Χριστού για τον λόγο ότι, είναι δύναμη Θεού προς σωτηρία σε κάθε έναν που πιστεύει, και στον Ιουδαίο, πρώτα, και στον Έλληνα» (Ρωμαίους 1:16). Είναι η σοφία του Θεού, επειδή στο σταυρό, ο Θεός υλοποίησε το σχέδιο -που ούτε ο άνθρωπος, ούτε ο διάβολος μπορούσε να προβλέψει ποτέ- για να ολοκληρώσει τη σωτηρία του ανθρώπου. Αν ο Σατανάς γνώριζε τι επρόκειτο να πετύχει ο Ιησούς με τη σταυρική θυσία Του, ποτέ δεν θα τον είχε οδηγήσει στο σταυρό. Ο απ. Παύλος γράφει, «…μιλάμε σοφία Θεού, μυστηριώδη, που ήταν κρυμμένη, την οποία ο Θεός προόρισε πριν από τους αιώνες προς δική μας δόξα την οποία κανένας από τους άρχοντες τούτου του αιώνα δεν γνώρισε, επειδή, αν θα γνώριζαν, δεν θα σταύρωναν τον Κύριο της δόξας» (Α’ Κορινθίους 2:7-8, βλ. κ. 1:30).