«…είπε: Τετέλεσται και αφού έγειρε το κεφάλι, παρέδωσε το πνεύμα» (Ιωάννης 19:30)
Διαβάζοντας στο Λόγο του Θεού όλα όσα είπε τις τελευταίες ώρες της ζωής του ο Ιησούς Χριστός, η διακήρυξη «Τετέλεσται» είναι ίσως το πιο σημαντικό καθώς σήμανε την ολοκλήρωση της προαιώνιας αποστολής Του, της λύτρωσης του ανθρώπου. Από τις τρεις διακριτές πτυχές της λύτρωσης οι οποίες ολοκληρώθηκαν, είδαμε στο προηγούμενο μέρος ότι, A. τελείωσε ο πόνος της λύτρωσης. Τα όσα υπέφερε ο Ιησούς ήταν απερίγραπτα καθώς, τον μαστίγωσαν, τον κτύπησαν, τον έφτυσαν, τον χλεύασαν, τον κάρφωσαν στο σταυρό, τον γύμνωσαν, τον τριχομάδησαν, τον εξευτέλισαν. Και το ακόμα χειρότερο που υπέφερε ο Ιησούς ήταν η καταδίκη που (δίκαια) προήλθε από τον Πατέρα Του. Συνεχίζοντας, εκτός από τον πόνο της λύτρωσης επίσης…
Β. Ολοκληρώθηκε το σχέδιο της Λύτρωσης
Όταν ο Ιησούς Χριστός έφτασε στο τέλος της επίγειας, σωματικής διακονίας Του στο σταυρό, ολοκληρώθηκε το σχέδιο που είχε ξεκινήσει πριν από τη δημιουργία του κόσμου (Αποκάλυψη 13:8). Από την αυγή του χρόνου, ο Θεός σχεδίαζε πάντα να στείλει τον Υιό Του να πεθάνει για τη σωτηρία των αμαρτωλών ανθρώπων. Αυτή ήταν η υπόσχεσή Του στο φίδι στον παράδεισο: «…και θα στήσω έχθρα ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα, κι ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της αυτό θα σου συντρίψει το κεφάλι, κι εσύ θα του λογχίσεις τη φτέρνα του» (Γένεση 3:15). Όλα όσα έκανε ο Θεός έδειχναν σε αυτήν την ημέρα όταν ο Ιησούς θα έδινε τη ζωή Του στον σταυρό.
Αυτό απεικονίστηκε τις θυσίες και στις προσφορές της Σκηνής και του Ναού. Το βλέπουμε στο κεφάλαιο 4 της Γένεσης όταν ο Άβελ έφερε ένα αρνί για προσφορά (εδ. 4). Το βλέπουμε στο κεφάλαιο 8 της Γένεσης, όταν ο Νώε πρόσφερε μια θυσία μετά τον κατακλυσμό (εδ. 20). Το βλέπουμε στο κεφάλαιο 12 της Εξόδου όταν οι ισραηλίτες έσφαξαν το αρνί του Πάσχα την παραμονή της εξόδου τους από την Αίγυπτο (εδ. 6, 28). Το βλέπουμε στο κεφάλαιο 16 του Λευιτικού την Ημέρα της Εξιλέωσης στις θυσίες που γίνονταν για εξιλεώσουν τους ανθρώπους (εδ. 6, 10, 12, 30, 33, 34). Το βλέπουμε στα ποτάμια του αίματος που χύθηκε για χιλιάδες χρόνια από τις θυσίες και τις προσφορές. Ωστόσο, όλη αυτή η αιματοχυσία, το θανατικό και ο βασανισμός δεν έσωσαν κανέναν: «Και κάθε ιερέας μεν στέκεται καθημερινά λειτουργώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες» (Εβραίους 10:11). Οι θυσίες και η αιματοχυσία μετακυλούσαν τις αμαρτίες όσων τις προσέφεραν για μια μεταγενέστερη χρονική στιγμή και αναχαίτιζαν την κρίση του Θεού επειδή το άτομο που προσέφερε τη θυσία πίστευε ότι μια πιο ολοκληρωμένη θυσία θα ερχόταν μια μέρα. Και, ενώ οι θυσίες της Παλαιάς Διαθήκης δεν κατάφεραν να αφαιρέσουν τις αμαρτίες των ανθρώπων, ο θάνατος του Ιησού στον σταυρό κατάφερε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της αμαρτίας μια για πάντα! Αυτό το σχέδιο της Λύτρωσης ολοκληρώθηκε πλήρως, τέλεια και παντοτινά, όταν ο αμνός του Θεού πέθανε στο σταυρό. Πλέον, ό, τι απαιτεί ο Θεός για να κάνει τους ανθρώπους δίκαιους και να αφαιρέσει τις αμαρτίες τους βρίσκεται στη θυσία του Χριστού: «Με το οποίο θέλημα είμαστε αγιασμένοι διαμέσου της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού, που έγινε μια φορά για πάντα. Και κάθε ιερέας μεν στέκεται καθημερινά λειτουργώντας, και πολλές φορές προσφέροντας τις ίδιες θυσίες, οι οποίες δεν μπορούν να αφαιρέσουν αμαρτίες. Αλλά, αυτός, αφού πρόσφερε μία θυσία υπέρ των αμαρτιών… με μία προσφορά τελειοποίησε για πάντα αυτούς που αγιάζονται» (Εβραίους 10:10-14, βλ. κ. 9:12-14, Αποκάλυψη 1:5, Α’ Πέτρου 1:18-19).
Γ. Ολοκληρώθηκε η πληρωμή της Λύτρωσης
Όταν ο Ιησούς είπε, «Τετέλεσται», σήμαινε ότι ο Πατέρας Θεός στον Ουρανό ήταν ικανοποιημένος με αυτό που είχε κάνει ο Υιός Ιησούς στο σταυρό. Ο Θεός δέχτηκε το θάνατο του Υιού και το αίμα που έχυσε ως την τέλεια πληρωμή για τις αμαρτίες μας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Λόγος του Θεού λέει ότι ο Ιησούς είναι ο «εξιλασμός» για τις αμαρτίες μας, καθώς διαβάζουμε: «τον οποίο ο Θεός προκαθόρισε ως μέσον εξιλέωσης διαμέσου της πίστης, με βάση το αίμα του …» (Ρωμαίους 3:25), «Κι αυτός είναι μέσον εξιλασμού για τις αμαρτίες μας και όχι μονάχα για τις δικές μας, αλλά και για τις αμαρτίες όλου του κόσμου» (Α’ Ιωάννη 2:2, 4:10).
