«…τον Ιησού ζητάτε, τον Ναζαρηνό, τον σταυρωμένο, ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ, δεν είναι εδώ» (Μάρκος 16:6)

Η υπεροχή του Ευαγγελίου του Ιησού Χριστού σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη ευχάριστη είδηση ή θρησκευτική διακήρυξη είναι ότι ο αρχηγός και τελειοποιητής της Χριστιανικής και πίστης Ιησούς Χριστός (Εβραίους 12:2) πέθανε για τις αμαρτίες μας και αναστήθηκε για τη δικαίωσή μας (Ρωμαίους 4:25) την τρίτη ημέρα όπως ήταν προφητευμένο στην Αγία Γραφή. Το γεγονός της ανάστασης του Χριστού επισκιάζει με μεγάλη διαφορά οποιοδήποτε άλλο ιστορικό γεγονός και με πολλούς τρόπους απέδειξε τις αιώνιες ουράνιες Πνευματικές αλήθειες που έχουν εφαρμογή στην καθημερινή ζωή του ανθρώπου.

Απέδειξε τη Θεοπνευστία και αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Ο Δαβίδ, χίλια περίπου χρόνια πριν την έλευση του Χριστού, προφήτευσε για την ανάστασή Του. Ο απ. Πέτρος κήρυξε, «Επειδή λοιπόν [ο Δαβίδ] ήταν προφήτης… προβλέποντας μίλησε για την ανάσταση του Χριστού, ότι η ψυχή του δεν εγκαταλείφθηκε στον άδη ούτε η σάρκα του είδε φθορά» (βλ. Πράξεις 2:25-31, Ψαλμοί 16:8-10). Η ανάσταση του Χριστού επισφράγισε περίτρανα την εκπλήρωση της αυτής της προφητείας.

Απέδειξε την αξιοπιστία των Λόγων του Ιησού Χριστού. Ο Ιησούς Χριστός είχε σε πολλές περιστάσεις πληροφορήσει τους μαθητές Του (και όχι μόνο) ότι θα αναστηθεί: «Από τότε ο Ιησούς άρχισε να δείχνει στους μαθητές του, ότι πρέπει να πάει στα Ιεροσόλυμα, και να πάθει πολλά από τους πρεσβύτερους και τους αρχιερείς και τους γραμματείς, και να θανατωθεί, και την τρίτη ημέρα να αναστηθεί» (βλ. Ματθαίος 16:21, 17:22-23, 20:17-19, 12:40, κ.α.).

Απέδειξε την υπεροχή της σοφίας και της δύναμης του Θεού. Είναι θαυμαστό αλλά όχι παράξενο το πόσο συντονισμένα δρουν οι αντίπαλες δυνάμεις του Θεού όταν προσπαθούν να αντιταχθούν στις ευεργετικές ενέργειές Του. Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης πρόδωσε το Δάσκαλό του: «Τότε, ένας από τους δώδεκα, αυτός που λεγόταν Ιούδας ο Ισκαριώτης, πήγε προς τους αρχιερείς, και είπε: Τι θέλετε να μου δώσετε, και εγώ θα σας τον παραδώσω; Και εκείνοι έδωσαν σ’ αυτόν 30 αργύρια» (βλ. Ματθαίος 26:14-15, Λουκάς 22:47-48). Οι πρεσβύτεροι, οι Φαρισαίοι, οι γραμματείς και οι αρχιερείς, σχεδίασαν με επιμέλεια την εξόντωση του Ιησού, «Τότε, συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς και οι γραμματείς και οι πρεσβύτεροι του λαού… και έκαναν συμβούλιο για να συλλάβουν τον Ιησού με δόλο, και να τον θανατώσουν» (Ματθαίος 26:3-5) και εξασφαλίστηκαν απέναντι σε κάθε πιθανότητα να χαλαστούν τα σχέδιά τους, «…συγκεντρώθηκαν στον Πιλάτο, λέγοντας: …Πρόσταξε, λοιπόν, να ασφαλιστεί ο τάφος μέχρι την τρίτη ημέρα, μήπως οι μαθητές του, ερχόμενοι μέσα στη νύχτα, τον κλέψουν, και πουν στον λαό: Αναστήθηκε από τους νεκρούς…» (Ματθαίος 27:62-66). Η ανάσταση του Χριστού όμως στέκει παντοτινό τεκμήριο της υπεροχής της σοφίας και της δύναμης του Θεού απέναντι σε κάθε σχέδιο και μεθοδεία των δυνάμεων του σκοταδιού (Α’ Κορινθίους 2:7-8).

Απέδειξε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Ο Χριστός σε πολλές περιστάσεις στην επίγεια παρουσία Του είχε αποδείξει ότι ήταν ο Υιός του Θεού (Ιωάννης 14:8-11), αλλά και ο Θεός είχε δώσει μαρτυρία ότι ο Ιησούς ήταν ο Υιός Του, «…Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, στον οποίο ευαρεστήθηκα» (Ματθαίος 3:17, βλ. κ. Ματθαίος 17:5). Η πιο ηχηρή μαρτυρία όμως ότι ο Ιησούς Χριστός ότι ήταν ο Υιός του Θεού ήταν η ανάστασή Του από τους νεκρούς καθώς διαβάζουμε, «…και αποδείχθηκε Υιός του Θεού με δύναμη, σύμφωνα με το πνεύμα της αγιοσύνης, με την ανάσταση από τους νεκρούς, του Ιησού Χριστού τού Κυρίου μας» (Ρωμαίους 1:4).

Απέδειξε την ήττα του θανάτου. Στο σχέδιο της Θεότητας, η αποστολή του Χριστού είχε ως πρώτιστο σκοπό την κατάργηση της εξουσίας του θανάτου μέσα από τη θυσία Του. Ο απ. Παύλος γράφει, «…το δικό μας Πάσχα, θυσιάστηκε για χάρη μας, ο Χριστός» (Α’ Κορινθίους 5:7), και αλλού, «…για να καταργήσει, διαμέσου του θανάτου, αυτόν που έχει το κράτος τού θανάτου, δηλαδή, τον διάβολο» (Εβραίους 2:14). Ακόμη, με την ανάστασή ο Χριστός «…αφενός μεν κατήργησε τον θάνατο, αφετέρου δε έφερε σε φως τη ζωή και την αφθαρσία διαμέσου του ευαγγελίου» (Β’ Τιμόθεο 1:10).

Απέδειξε τη βεβαιότητα της ελπίδας για την ανάσταση όσων πιστεύουν στον Ιησού Χριστό. Διαβάζουμε, «ο δε Θεός και τον Κύριον ανέστησε και ημάς θέλει αναστήσει διά της δυνάμεως αυτού» (βλ. Α’ Κορινθίους 6:14, Α’ Θεσσαλονικείς 4:14, Ρωμαίους 6:5).