«Όταν, όμως, έρθει ο Παράκλητος, που εγώ θα στείλω σε σας από τον Πατέρα…» (Ιωάννης 15:26)
Η ύπαρξη και δραστηριότητα του Αγίου Πνεύματος ως ένα από τρία τα πρόσωπα της Θεότητας καταγράφεται ήδη από την Παλαιά Διαθήκη (Γένεσις 6:3, Ησαΐας 59:19, Ψαλμοί 51:11, Κριτές 6:34, Β’ Χρονικών 20:14, Α’ Χρονικών 12:18, Δευτερονόμιο 34:9, Έξοδος 35:31, Νεεμίας 9:20,30, Ζαχαρίας 4:6, Ιωήλ 2:28-31, κ.α.). Ο Ιησούς Χριστός ονόμασε το Άγιο Πνεύμα, «ο (άλλος) Παράκλητος» (Ιωάννης 14:16,16:7, Ιωάννης 15:26) που σημαίνει «ο καλούμενος σε βοήθεια», «εκείνος που παρηγορεί/ενδυναμώνει/προτρέπει/παρακινεί». Στην Καινή Διαθήκη και ιδιαίτερα μετά την ημέρα της Πεντηκοστής και μετά (Πράξεις 2:1-4) βλέπουμε πολύ καθαρά τον κεφαλαιώδη ρόλο του Αγίου Πνεύματος στην εκκλησία του Ιησού Χριστού. Διαβάζουμε ότι το Άγιο Πνεύμα που υποσχέθηκε ο Ιησούς Χριστός ότι θα παρακαλέσει τον Πατέρα να αποστείλει…
(Ανα)γεννά τον άνθρωπο: «Αποκρίθηκε ο Ιησούς: …αν κάποιος δεν γεννηθεί από νερό και Πνεύμα, δεν μπορεί να μπει μέσα στη βασιλεία του Θεού» (Ιωάννης 3:5, βλ. κ Τίτο 3:5).
Κατοικεί και γεμίζει την ύπαρξη των πιστών όταν το λαμβάνουν: «Δεν ξέρετε ότι είστε ναός του Θεού, και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;» (Α’ Κορινθίους 3:16, βλ. κ. Ρωμαίους 8:11, Β’ Τιμόθεο 1:14, Εφεσίους 5:18,Πράξεις 2:-4).
Αγιάζει και δικαιώνει τους πιστούς: «…αλλά αγιαστήκατε, αλλά δικαιωθήκατε, στο όνομα του Κυρίου Ιησού, και με το Πνεύμα του Θεού μας» (Α’ Κορινθίους 6:11), και «…σας εξέλεξεν ο Θεός…διά του αγιασμού του Πνεύματος…» (Β’ Θεσσαλονικείς 2:13, βλ. κ. Ρωμαίους 15:16, Α’ Πέτρου 1:2).
Διανέμει τα Πνευματικά χαρίσματα: «…και όλα αυτά τα ενεργεί το ένα και το ίδιο Πνεύμα, που διανέμει, ξεχωριστά σε κάθε έναν, όπως αυτό θέλει» (Α’ Κορινθίους 12:11, βλ. 12:7-11).
Παρηγορεί: «Οι μεν εκκλησίες, λοιπόν… είχαν ειρήνη, οικοδομούμενες και περπατώντας μέσα στον φόβο του Κυρίου, και πληθύνονταν με την παρηγορία του Αγίου Πνεύματος» (Πράξεις 9:31).
Οδηγεί σε όλη την αλήθεια: «…αλλά, όταν έρθει εκείνος, το Πνεύμα της αλήθειας, θα σας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια…» (Ιωάννης 16:13).
Διδάσκει και υπενθυμίζει τα λόγια του Χριστού: «Όταν, όμως, έρθει ο Παράκλητος…εκείνος θα δώσει μαρτυρία για μένα» και, «θα σας υπενθυμίσει όλα όσα είπα προς εσάς» (Ιωάννης 15:26,14:26), «Εμείς, όμως…λάβαμε…το Πνεύμα…και μιλάμε…με…λόγια…διδαγμένα από το Άγιο Πνεύμα…» (Α’ Κορινθίους 2:12-13, βλ. κ. Β’ Πέτρου 1:21).
Παρακινεί σε υπακοή στο Θεό: «Γι’ αυτό, το Πνεύμα το Άγιο λέει: Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του, μη σκληρύνετε τις καρδιές σας…» (Εβραίους 3:7-8).
Διοικεί τους πιστούς: «Επειδή, όσοι διοικούνται από το Πνεύμα του Θεού, αυτοί είναι γιοι του Θεού» (Ρωμαίους 8:14).
Ελέγχει τον κόσμο: «Και όταν έρθει εκείνος, θα ελέγξει τον κόσμο για αμαρτία, και για δικαιοσύνη, και για κρίση» (Ιωάννης 16:8, βλ. 16:7-11).
Εντάσσει όλους του πιστούς σε ένα σώμα «Επειδή, όλοι εμείς βαπτιστήκαμε διαμέσου του ενός Πνεύματος σε ένα σώμα…και…όλοι ποτιστήκαμε σε ένα Πνεύμα» (Α’ Κορινθίους 12:13, βλ. κ. Λουκάς 3:16).
Εξοπλίζει τους πιστούς: «…και πάρτε… τη μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού» (Εφεσίους 6:17).
(Συμ)μαρτυρεί στην υιοθεσία των πιστών: «Το ίδιο το Πνεύμα δίνει μαρτυρία, μαζί με το πνεύμα μας, ότι είμαστε παιδιά του Θεού» (Ρωμαίους 8:16, βλ. κ. Ιωάννης 15:26, Γαλάτες 4:6).
Ικετεύει το Θεό υπέρ των πιστών: «Παρόμοια, όμως, και το Πνεύμα…ικετεύει για χάρη μας με στεναγμούς αλάλητους» ( Ρωμαίους 8:26, βλ. κ. Εφεσίους 6:18).
Σφραγίζει τους πιστούς για την ημέρα της απολύτρωσης: «Και μη λυπείτε το Πνεύμα το Άγιο του Θεού, με το οποίο σφραγιστήκατε για την ημέρα της απολύτρωσης» (Εφεσίους 4:30, βλ. κ. Εφεσίους 1:13, Β’ Κορινθίους 1:22).
Δίνει λόγια να μιλήσουν οι πιστοί: «διότι δεν είσθε σεις οι λαλούντες, αλλά το Πνεύμα το Άγιον (Μάρκος 13:11, βλ. κ Λουκάς 12:12, Πράξεις 4:31).
Είναι η αλήθεια: «…και το Πνεύμα είναι που δίνει τη μαρτυρία, για τον λόγο ότι το Πνεύμα είναι η αλήθεια» (Α’ Ιωάννου 5:6).
Ερευνά: «…το Πνεύμα ερευνάει τα πάντα, και τα βάθη του Θεού» (Α’ Κορινθίους 2:10).
Ελευθερώνει: «Επειδή, ο νόμος του Πνεύματος της ζωής, η οποία υπάρχει στον Ιησού Χριστό, με ελευθέρωσε από τον νόμο της αμαρτίας και του θανάτου (Ρωμαίους 8:2, βλ. κ Β’ Κορινθίους 3:17).
Ενώνει τους πιστούς: «…φροντίζοντας με ζήλο να διατηρείτε την ενότητα του Πνεύματος διαμέσου του συνδέσμου της ειρήνης» (Εφεσίους 4:3).
